Ontvleugeld sterven
Ontvleugeld sterven
je was er zo dicht bij,
onderweg naar het licht
dat je zou verwarmen
maar ijzig water
nestelde zich tussen je vleugels
en deed ze breken
ze brokkelden af, en je
kon niet meer vliegen,
weg van de wintervorst
je was er zo dicht bij
en nu hang je daar
ontvleugeld
aan koude stenen
dood
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, april 26, 2015 17:36 |
| Heel droevig maar vooral mooi | |
| Allysson: | Woensdag, november 21, 2012 20:57 |
| Voelbaar die kou van de stenen.. Brrr.. maar wel een pracht-gedichtje! | |
| windwhisper: | Dinsdag, januari 11, 2011 07:07 |
| voelt zo droef en koud aan lieve groet Cobie |
|
| Nummer 127 : | Maandag, januari 10, 2011 21:13 |
| wat een triest gedicht :( B |
|
| Annemieke van der Ven: | Maandag, januari 10, 2011 20:50 |
| :) graag gedaan dichie om het een beetje koud van te krijgen... kuzszs |
|
| * Rooz *: | Maandag, januari 10, 2011 20:22 |
| aawh zo triest :( | |
| Marina van Vledder: | Maandag, januari 10, 2011 19:25 |
| Dit doet me denken aan mn oma :) Die onderhand al bijna 13 jaar dood is. |
|
| H.J.: | Maandag, januari 10, 2011 19:06 |
| Met dank aan Annemieke voor de uitleg:) en Elze voor het ontvleugeld. H.J. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: H.J. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||