Voor eeuwig de jouwe
ik ben de frisse lentewind, zachtjes door je haren
ben de poes die je spinnend kopjes geeft
en altijd je schoot vind, als iedereen je laat zitten
ik ben ook de stortbui, wanneer je hem niet ziet aankomen
die je helemaal zeiknat maakt
kan zelfs de bliksem zijn, maar zal je nooit treffen
ik ben je dagboek die terug schrijft, altijd verrassend
de stem die je vertrouwen teruggeeft, jij reeds verloren hebt
ik ben de verwilderde hond, die je nooit zal vergeten
Reacties op dit gedicht
| emil snijer: | Donderdag, januari 13, 2011 00:03 |
| Beste Kaatje kater, Die tuinbank van kopland, daar heb ik nog nooit van gehoord. Zelf van kopland niet. Ik snap ook de rest niet. Maarja, dank voor de reactie... (dit gedicht ontstond gewoon als in reactie aan...) en daarmee heb ik verder gewerkt, hier en daar weglaten, en in 3 keer 3 gezet. Het was een los stukje gebrabbel. |
|
| pietje mos melleke de koe: | Woensdag, januari 12, 2011 23:56 |
| Een aaneenrijging van spreekwoorden en algemeenheden met een leuk slot dat verrast; meer moet dat eigenlijk niet zijn; het is een meer realistische weergave van de tuinbank van Kopland he, maar dan mot je wel breed kijke. | |
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||