Ik gaf het op
Kwaad als ik in mijn polsen kras
Kunst bij mijn aderen
Staren terwijl je de angst in mijn ogen las
Maar niet durven naderen
Een stem zei dat ik het op moest geven
Mijn verstand zei dat ik verder moest gaan
Ik kon gewoon niet verder met leven
Niet meer op mijn eigen benen staan.
Ik gaf er niets meer om
Je vroeg me je niet achter te laten
Maar zeg me waarom
Wat valt er nog te praten?
Voor K.
Kunst bij mijn aderen
Staren terwijl je de angst in mijn ogen las
Maar niet durven naderen
Een stem zei dat ik het op moest geven
Mijn verstand zei dat ik verder moest gaan
Ik kon gewoon niet verder met leven
Niet meer op mijn eigen benen staan.
Ik gaf er niets meer om
Je vroeg me je niet achter te laten
Maar zeg me waarom
Wat valt er nog te praten?
Voor K.
Reacties op dit gedicht
| eva1995: | Maandag, juni 27, 2011 23:22 |
| oh zo herkenbaar... soms word het allemaal gewoon te veel... |
|
| mopzie: | Woensdag, april 06, 2011 21:39 |
| heel erg mooi geschreven. ik snap wat je bedoelt, maar geef niet op! er zijn te veel dingen om op te noemen waarom je niet zou vertrekken!!!!! knuf. |
|
| Ayesha Van Kesteren: | Donderdag, januari 20, 2011 23:47 |
| Komt OK over. Ayesha |
|
Over dit gedicht
| Auteur: YoucantKillMe | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||