Telkens je vertrouwt, telkens je gelooft.
Tranen over wangen, van mijn vrijheid beroofd.
Ja pap, Huilen dat doe ik liever niet.
Maar het feit dat jij dit doet, maakt niet dat een ander het ziet.
Eerst viel het op, daarna kon ik het verbergen.
En wanneer ik en jij vergeten zijn, zal de waarheid ook sterven.
Want ik hou niet van die klappen, die klappen die ik krijg.
Daarom schrijf ik het hierop, ook al is het beter dat ik zwijg.
Het duurt nu al zo'n 6 jaar, en dat is 6 jaar te lang.
Ik wil het wel zeggen, maar ik ben gewoon te bang.
Want jij bent mijn vader, en ook al gedraag je je zo niet.
Ik ben toch degene die jou als vaderfiguur ziet.
Want ja je blijft mijn vader, wat je ook zegt of wat je ook doet.
En ik weet gewoon zeker, op een dag komt het goed.
Maar voor nu kan ik hopen, dat iemand het ziet.
Tranen over wangen, het kwaad is al geschiet.

Pap ik hoop dat op een dag... je inziet dat ondanks het feit dat je nu niet meer slaat, dat het telaat is.
Het gaat nu al zo'n half jaar goed en ik ben trots op je dat het nu zo goed gaat. maar om eerlijk te zijn... mijn vader zul je nooit worden, niet meer althans. we wonen in het zelfde huis en ik ben biologisch een kind van je meer niet.