Je eigen kuil
Je graaft een kuil voor jezelf,
steeds dieper en dieper.
Je ligt op de bodem van je eigen kuil,
Stapje voor stapje klim je weer omhoog.
Je wilt weg uit deze zwarte kuil,
Steeds verder naar het daglicht.
Je gaat steeds hoger en hoger,
Je ziet het licht al.
Net als je bijna boven bent,
Wordt je weer net zo hard weer naar beneden geslagen.
Je ligt weer op de bodem van je kuil,
Met de angst om weer naar boven te klimmen.
steeds dieper en dieper.
Je ligt op de bodem van je eigen kuil,
Stapje voor stapje klim je weer omhoog.
Je wilt weg uit deze zwarte kuil,
Steeds verder naar het daglicht.
Je gaat steeds hoger en hoger,
Je ziet het licht al.
Net als je bijna boven bent,
Wordt je weer net zo hard weer naar beneden geslagen.
Je ligt weer op de bodem van je kuil,
Met de angst om weer naar boven te klimmen.
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127 : | Vrijdag, januari 21, 2011 22:10 |
| mja, kijk eens om je heen. misschien zie je iets liggen dat je kan gebruiken om naar boven te raken... ? B |
|
Over dit gedicht
| Auteur: purple(L) | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||