vorstvormen

Vouw me zeven lagen onder deze huid,

knijp mijn handen gebalden vuisten
tot stompjes naar mijn vel, - dat het mijn,

dat het mij niet meer opsluit.

Er zijn vegen, nagels en korsten, er zijn
weefsels, die tranen bloeden,

er is zoveel meer, zoveel ook niet
en juist dat moet eruit.

Duizel me in rondjes rond de aarde,
dat ik weer voort beweeg
voel hoe ik het leven leef

vanuit een flinterdunne zomerjas.

Geschreven door

- Suus -

Reacties op dit gedicht

- Suus - vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

arie:	Dinsdag, januari 25, 2011 11:10
leef het leven... laat los wat knelt... X

windwhisper:	Dinsdag, januari 25, 2011 07:06
pure poezie bewondering.... lieve groet Cobie

Over dit gedicht