en wat ons vormt
de klokken van de kerk slaan mij
hun volle uren in ‘t gelaat
terwijl een grijze duif om vijf voor twaalf
haar nek breekt, dood ligt op de straat
en op granieten tegels blinken
bloederig rood wat ondoordachte treden;
in de fontein midden op ’t plein
zie je het vals geluk verzinken
om daarin dicht nabij en toch zo ver te sterven;
ik leg mijn handen in mijn schoot
en ongenadig brandt ’t herinneren
mijn spiegelbeeld in flessenscherven
in schemerzwoele nevelige steegjes:
gemiste kansen die zich vinden
zich bevend aan elkander binden
om op het eind voor altijd los te laten.
sunset 02-02-2011
Reacties op dit gedicht
| info@dwaallicht66: | Donderdag, februari 03, 2011 22:16 |
| Stilmakend... Liefs |
|
| entropy: | Woensdag, februari 02, 2011 15:31 |
| Echt mooi | |
| verhavert: | Woensdag, februari 02, 2011 13:23 |
| rakend en vol emotie prachtige poezie zet je hier neer knuf martine |
|
| Elenore De Groote: | Woensdag, februari 02, 2011 09:53 |
| Supermooi! Liefs, Elenore xxx | |
| Nummer 127 : | Woensdag, februari 02, 2011 00:56 |
| wat erg voor die duif zeg :( Bart |
|
| ela: | Woensdag, februari 02, 2011 00:42 |
| De mens die het steegje bereikt waar alles weer samenkomt, is de gelukkigste van de wereld. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2011 | ||
| Thema's: | ||