frustraties
ik kan het wel uitschreeuwen van frustratie.
ik word niet goed van die rotsituatie.
niemand waar je eens bij terecht kan.
wat word er van je verwacht dan?
dat je maar alles pikt en slikt?
en maar in je eigen frustratie stikt?
niemand die je zomaar even helpt
die de frustratie voor je stelpt.
gewoon eens een arm om je heen
gewoon het idee, je bent niet alleen.
het idee hebben je word gehoord.
zonder dat je de grond in word geboord.
zonder steeds te horen, misschien ligt het aan jou.
kom op, waar slaat dit op nou?
iedereen verlangt toch naar een luisterend oor?
zo gek is dat toch echt niet hoor.
maar ja, laat maar weer zitten.
ik ben het gewend dat ze op me vitten.
ik hou het wel weer allemaal binnen.
ik zal maar gewoon weer opnieuw beginnen.
dat ben ik inmiddels toch al gewend.
alleen jammer dat dat nooit eens word erkent.
ondertussen blijf ik vanbinnen maar gillen.
om die frustratie een beetje te stillen.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: rodeogirl | 
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2011 | ||
| Thema's: | ||