2 november..
Het was op de dag 2 november,
jullie zeiden we willen nu voor altijd samen verder.
Jullie zijn die dag dan ook getrouwt,
had iemand maar gezegt; jullie begaan een grote fout!!
Maar dat had dus niemand gezegt,
die taak was vast voor niemand weggelegt.
Jullie zijn getrouwt, en dat was de mooiste dag van jullie leven,
voor altijd samen zijn is iets waar jullie toen naar streefden.
Alles leuk zo mooi in al die dromen,
maar dat dat in werkelijkheid anders was moesten jullie maar zien achter te komen.
Na korte tijd merkten jullie al dat alles zo moeilijk ging,
het leuke van trouwen werd alsmaar een vage herrinering.
Jullie zijn nu bijna 17,5 jaar getrouwt,
dat had niet zo kunnen zijn, maar er was iets dat jou (=mamma) heb tegengehoud.
Je bleef alleen maar bij hem voor je dochter; dat heb jeder zelf verteld,
waarom dan?? dat was de vraag die ze je toen had gesteld?
Maar nooit een antwoord gehad,
iets dat ze ook wel had verwacht.
Maar toch ben ik wel blij dat je toen niet weg ben gegaan,
je heb me nooit gezegt wrom je wegwou gaan je zeg steeds: 'dat is een te lang verhaal'
Helaas wil je nu weer weg,
en waarom is iets dat je dit keer wel zeg..
Maar denk nou is terug aan jullie trouwdag,
die dan ook zo mooi begon met een glimlach.
Je heb een belofte gemaakt,
en een belofte verbreken is iets dat mij raakt.
Belofte maakt schuld,
waarom heb je niet langer meer geduld.
Waarom hoef je eigenlijk die belofte dan niet na te komen??
jammer genoeg zal ik achter da antwoord nooit komen.
Wil je alleen nog ff zeggen dat ik het wel heel gemeen vind,
en het heel erg vind dat die ander op deze manier dus wint.