Vertekend.
Ik sprak met je, in alle gesprekken zei je nooit een woord.
nu ik begrijp hoe zinnen werken, gedachten spreken
en woorden altijd weten te zwijgen. Wil ik slechts verklaren
dat het ongemak, ongeluk slechts tijdelijk behoorde te zijn
nu je besloten hebt te blijven hangen. Kan ik weinig voor je doen
buiten je kracht wensen, en de moed om verder te kijken
want ik weet wel zeker, dat er ook in jou, veel meer schuilt.
Wanneer je je ogen terug gevonden hebt, en durft te kijken
zou ik wensen dat je me eens aan zou kijken. Recht in eigen ogen
opdat de wereld die daar achter ligt, wel eens zou kunnen verklaren
althans, het hoe en waarom. Tot die tijd verberg je je maar
wens je voor een betere wereld, en kleur je de omgeving
want het zwart dat je voelt, is totaal ongegrond, verwarrend
omdat schoonheid, ook in spiegels gezien, je moet verrijken.