kom laat ons samen liggen
kom bij me in de avond
met alles wat zo tijdens dag
nog aan je hangen blijft
en schaam je niet
wij zijn slechts spindels
die door glinsterstof roteren
en nooit begrijpen kunnen
wat zich in rafels om ons legt
schaam je toch niet
niet voor ’t versletene
of dat wat in je handen
onaanzienlijk lijkt
maar leg je bij mij
laat nacht ons dan ontkleden
wanneer zij door plantages
oogstend gaat, dag aan ons trekt
wil ‘k graag naast jou ontwaken
zien hoe wij werkelijk zijn
- wat stumperig soms
in ‘t naakte ademloos.
sunset 10-02-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2011 | ||
| Thema's: | ||