vandaag ben ik alweer bang voor morgen.
zoveel gepest, zoveel zorgen.
elke keer weer dezelfde woorden.
geslagen door een jongen die al vroeg ontspoorden.
en niemand ziet me meer staan.
ik vraag me af waarom, wat heb ik hun ooit aangedaan?
leraren schreeuwen tegen me voor geen enkele reden.
en als ik thuis kom, ben ik weer alleen en zit er niemand beneden.
mensen zeggen dat ik het moet negeren.
heb ik al gedaan, maar ik wil niet meer proberen.
en ze zien de tranen niet.
ik ben beschadigd door ze, ik heb zoveel verdriet.
me moeder zegt nog een paar weken.
maar 1 uur duurt al 1 dag als je leeft met deze streken.
het is geen kattenkwaad meer, het gaat hier om een leven.
dat ik zo hard probeer niet op te geven...