Verdragen.


Tussen weten en vergeten, verliezen en dichtbij houden. Schijnen werelden verloren te gaan. Ik breng slechts een ode aan het leven, aan jou. En alle mooie gedachten die je aan me weet op te dringen, ook als  tranen over wangen lopen. Je breekt, of mij. Wie gebroken is blijft tussen werelden hangen. Want als dit gebroken zijn mag heten, breek me dan alsjeblieft bij mijn enkels af. Zodat alle mooie stukken vallen, verder, dieper.

Kruip met me over alle brokstukken, ik plak pleisters op jouw wonden, jij op de mijne. En dan trekken we ze samen weer open. Net zolang tot ze genoeg gedicht zijn om geen verbanden meer nodig te hebben. Stinkende heelmeesters maken.. afijn je snapt me wel.

Dit is een open uitnodiging, een verzoek en een het moet goed zijn ineen. Want alle wonderen die reeds gebeurden hadden op mij geen uitwerking. Maar ik verwacht niet minder en niets meer, dan een vlinder, een gedachte en een sneeuwvlok in mijn oog. Want de ijzige kou zal laten knipperen, doen tranen en tezamen zullen ze het zicht verhelderen. Opdat deze blikken, niet zullen doden. Maar ik wel.