De roos
In een wereld vol venijn,
wil ik zo graag een bloempje zijn.
Om op te fleuren in donkere tijd,
misschien een roosje, ’t blijft mij gelijk.
Mijn stengel zou recht zijn, mijn blaadjes fluweel
en elke traantje was mij teveel.
Een lach en vriendschap, mijn voedselbron,
bedrog en oorlog, iets wat niet kon.
En ja, die doorns, scherp op mijn steel,
die staan daar voor mij ook vaak teveel.
Maar in deze wereld vol van venijn,
zullen zij, spijtig genoeg, mijn redding zijn.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, mei 04, 2002 16:00 |
| raak je aan een roos, hou je haar vast zonder kracht, geen doorn doet je meer pijn dan je past, groetje, hans |
|
| vangheluwe linda: | Zaterdag, mei 04, 2002 15:27 |
| een roos met doorns is juist het mooiste.lief,zacht,maar toch een krachtige bloem. liefs linda ;)) |
|
| zussie: | Zaterdag, mei 04, 2002 12:43 |
| mooi... maar net zoals joris zegt, jammer dat de wereld zo is, kus,xxx | |
| Hanneke Eirinn: | Zaterdag, mei 04, 2002 12:20 |
| lieflijk gedicht.. | |
| Daelemans Joris: | Zaterdag, mei 04, 2002 12:12 |
| spijtig dat de wereld zo is geworden, vind bloemetjes zonder doornen en stekels ook veel mooier... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elly_m | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||