Ik zou je best willen vertellen hoe het voelt, maar zolang ik de woorden niet kan vinden zal dit zelfs voor mij een raadsel blijven, een mysterie dat mij uit mijn slaap houdt en me de eetlust ontneemt. Hoewel de tijd pretendeert te verstrijken, merk ik het nog niet aan de wallen en de rimpels die niet meer zichtbaar worden dan ze al zijn. Misschien zit de melancholie, dat zoeken naar pijn, wel in mij geboren. Heeft het zich een huis gevonden in een te zieke geest die zich uitermate geschoffeerd voelt wanneer je het de normaalste zaak van de wereld noemt. Maar wat is de wereld en wie ben jij? Laat me je zien, geef me één oog en ik zal je lezen. Maar ik zal mijn ogen gesloten houden zodat je niet verdwaald op een plaats waar niemand wil zijn.

Terug, terug naar wat ik vergeten wilde, misschien? Ik zou nog steeds het liefst mijn huid splijten, maar het zou zo’n rotzooi geven hier en het gaat zo moeilijk van de houten vloeren af. En die kleine ronde dingetjes zijn hier te duur om weer als verslaving op te gaan pakken (heerlijker heb ik nog niet geslapen sindsdien).  En de neiging is nu groter geworden dan de walging, na vier uur slapen in vier nachten heb ik het idee dat dit een uitgerekend moment is om mijzelf te verliezen. Niet eens in jouw handen, want in deze toestand wil ik jou mij niet eens aandoen.
Omdat ik af en toe ook gewoon naar huis toe wil, waar een kopje thee wacht en iemand die lacht. Iemand die blij is dat ik er ben. Maar er is geen huis voor mij om naar toe te gaan, mij is die luxe niet gegund. Altijd verder, altijd meer van minder.

Gisteren danste de wereld voor mijn ogen. De straten werden wazig, bomen staken over en middenin mijn delirium stond jij, maar niet op de manier zoals ik je wil leren kennen. Met spijt in mijn hart ben ik doorgereden, heb mijn sigaret uit het raam gekieperd en het hele bos in vlammen op laten gaan – toen jij eenmaal op de achterbank lag, dan wel. Ik heb heel mijn leven zoveel geluisterd dat ik de waarde van woorden vergeten ben, en met mijn talenverwarring durf ik niet meer te praten, te bang dat het stamelen en stotteren verkeerd uitgelegd zal worden door de harde stinkende heelmeesteressen. Ik weet wie jij bent en de rest wil ik vergeten, gewoon weggooien in een prullenbak die niet geleegd zal worden, nooit, zodat ik er nog bij kan, ooit.
Maar voor nu heb ik me verstopt in veel te grote kleren, in het hoekje van mijn huis waar ik wacht tot je me vinden zal.

Omdat ik weet wat er komen gaat, maar ik kan mijn geduld niet vinden.