Verzien.
Er zijn al zoveel dromen, dat dit thuisloos voelt. En meer een thuis is dan gedacht, deze armen wachten wel met verslappen, tot ook ogen te moe zijn. Dan zullen armen zakken, vervliegt verwachting. En zal tijd ophouden met stilstaan. Zodat er geen ruimte meer is voor woorden, geschreven, gesproken. Neen dan zullen er geen letters zijn die de juiste woorden kunnen vormen. Net zoals armen nu bij lange na, niet lang genoeg zijn om zover te kunnen reiken. Het bereik is zoals gezegd, te groot. En verreweg te klein te noemen, want alles raakt en wordt geraakt. Niemand blijft hier zonder wonden zitten, al zal tijd ze allemaal helen. Mits deze weer zal gaan lopen. Ik zal de littekens volgen, alle lijnen tot ze het centrum bereiken van het zijn. Mooier dan daar zal het niet te vinden zijn. Terwijl ik je al eerder zag.