woordeloos
stemmen schijnen eenzaam en fladderen
in een innerlijke opwinding spreken zij
over tijden dat geliefden snel verliezen;
sneeuw dwarrelt door kamers
schuin tegen de wind in sla ik
mijn jaskraag omhoog, ogen gloeien
in koorts en taal verwaait
wat ik zie is geen pad, geen land
en in ’t gaan lijkt het
als wou ik het liefste sterven
toen ik schreef:
woorden kwetsen de mens.
sunset 04-03-2011
Reacties op dit gedicht
| youkie: | Vrijdag, maart 04, 2011 17:20 |
| woorden kunnen zo kwetsen zijn we zouden beter eerst eens nadenken voor men wat zegt veel liefs |
|
| Autumn2: | Vrijdag, maart 04, 2011 13:12 |
| Deze ging door merg en been, elk woord lijkt zorgvuldig uitgekozen, mooi! | |
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, maart 04, 2011 02:04 |
| Ze kerven soms dieper dan messen! Daarom, voordat men spreekt... Warme groet, Jacky |
|
| ela: | Vrijdag, maart 04, 2011 00:20 |
| We kunnen ook zeggen, woorden die kwetsen zijn verkeerd gespeld. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||