Kleiner dan klein
Sta, denk, pieker, voel ik voor jou
Mijn zwakte is groot
telkens als ik mij sterk maak
Is het weer zo ontzettend raak
ik zag het niet aankomen
het ging niet meer goed tussen ons
maar jij gaf me nog hoop
ik dacht: het komt weer goed
Toen ik jou vroeg: “zie je mij nog graag”
Was het antwoord “ja natuurlijk”
Waarom heb je mij nooit laten weten hoe je je echt voelde?
Was dit op het einde dan allemaal gelogen?
mis de dagen waarop
onze vingers elkaar aanraakten
en we samen verlegen waren
de herinneringen aan jou
willen maar niet vervagen
geen moment
dat ik niet aan jou denk
Had ik geweten dat ik van jou afscheid had moeten nemen
Ik had je (letterlijk) nooit losgelaten
Onze laatste omhelzing, ik zal hem nooit vergeten
kon ik er nog maar iets aan doen
Het is nu voorbij
Maar ik kan het niet
Nog steeds als ik in je ogen kijk
Tranen en gemis van liefde
elke fout die ik toendertijd heb gemaakt
voelt nu als een soort van verlangens om het goed te doen
ik wil het beter doen
en hoop op een nieuwe kans
maar ik weet dat ik ze niet zal krijgen..
~ik kan mij enkel nog troosten met de gedachte dat jij nu gelukkig zal zijn, zonder mij..~