Met een sturing in verbeelding,

Grijp ik grip in een rest van logica

die valt in het onbegrip van ons onuitgesproken verhaal,

Maar ik dwaal,

Verder dan is te zien.

Zwijgen we?

Missen we woorden?

Beter zeggen we nog iets,

In plaats van niets,

nog beter in deze chemische taal.

die emotie verhult,

letters heeft verborgen,

En achter zoveel lijnen,

Ons de uren met lust heeft vervult.

Toch spreek ik liever nog alles met je uit,

Dan elkaar langzaam doen vergeten.

In woorden, zinnen en geluid.

Met eerlijkheid, begrip,

zelfinzicht en logica.

Zonder masker,

zonder muur.

Maar in een taal van liefde vergeven.

En

ik weet dat dromen niet bestaan.

En het leven is geen spel.

Toch is deze waanzin tussen ons ,

dat nu wel.

niets bestaat uit perfectie,

Niemand is volmaakt.

iedereen heeft een keuze,

verstopt achter angst om te moeten kiezen.

Voor elkaar,

of om zich zelf te zullen verliezen.

Maar de drempel van het leven

de keuze tussen zwijgplicht of hart.

Elkaar haten, of om elkaar geven.

Praten of de stilte blijven beleven.

En als praten niet meer kan?

Niet meer in nuchterheid noch in een chemische taal

Wat doen we dan?

Elkaar schrijven?

Ieder zijn hoofdstuk van onze onuitgesproken verhaal

gedichten neerzetten die de ander niet zal ontvangen?

Omdat hoop en wil er niet meer zijn?

Misschien is er al te veel verdriet, angst pijn

te veel emotie om nog van te winnen met ook al nog zoveel zinnen.

Ik zou nog zoveel woorden kunnen plaatsen.

Als ik wist dat het iets zou kunnen betekenen.

In mooischrijverij

of zoals een aantal bij elkaar horende regels,

als onderdeel van een gedicht

rijmend en met een veel te ver weg liggende gedachten.
Zoals de eerste strofe waarmee ik dit ben begonnen.

Maar dit is geen mooi beeldspraak dat bestaat uit symboliek of door mij beschreven esthetiek .

Het is geen alledaagse gedachten die ik verlies zoals mijn normale manier van schrijven

Gevoel die ik tot wat letters smijt om dan te vergeten.

Dit is niet voor mij, ook niet voor jou,

wel voor ons twee,

Is dit mijn manier om jou te bereiken.

Om je te zeggen hoe ver de afstand nu tussen ons is.

Dat we kunnen zwijgen,

en uiteindelijk elkaar niet zullen krijgen.

Een kreet naar een antwoord of reactie.

Al is het in een brief of in een chemische taal.

Alles is beter

dan ons onuitgesproken verhaal.

Zoals een gedicht wat nooit ontvangen is.

Een gesprek dat nooit is uitgesproken,

noch is begonnen.

Maar dit kan nog door gaan.

Maar niet lang,

Mochten we nog willen samen in het leven te kunnen staan.

Dan zijn er meer dan twee woorden voor nodig.

Meer dan vier ogen tot elkaar.

Er zal meer moeten zijn dan zwijgend naast elkaar ons ding blijven doen.

FF zullen we moeten stoppen met rennen.

Kijken waar we zijn in ons leven.

Ons afvragen?

Kunnen we elkaar of onszelf hierin nog vergeven?

Willen we, of kunnen we nog verder met elkaar gaan?

Zijn er nog mogelijkheden?

Of is de hoop al opgegeven?

En zou de kans er nog zijn..

Wat is er voor nodig,

voor met elkaar te leven zonder deze pijn.

Wat moet ik en wat moet jij er voor doen.

Om weer dat te beleven.

Wat we voelden voor elkaar toen.

De lust voor elkaar die we beide hadden.

Het vertrouwen in jou en in mij.

De glimlach die ik je kon geven.

En de zin die je me gaf

om met alle verwondering door te gaan met mijn leven.

Het einde van een onuitgesproken verhaal,

waarin ik jou mis!