Zelfs al zou ik je op men blote knieën smeken,
al zou ik hier sterven van verdriet.
Je zou me gewoon willen vergeten, willen doen alsof je me niet ziet.
Alsof er niks gebeurt is, gewoon verder gaan met JOUW leven.
Papa, waarom kan je niet om de MIJNE geven?
Al zou ik me in je armen gooien, je aankijken met mijn betraande ogen,
schokkende schouders en mijn rood aangelopen gezicht.
Je zou me van je afduwen en me naar de deur draaien.
Heb je daar een rede toe dan?
Vind je dat normaal dan?
En hé, ik was nog zo klein?
Hoe kan je me dit aandoen?
Zo hoort een vader niet te zijn.
Weet je? Ik had je nooit zo mogen noemen.
Je bent niet de vader die ik verdien.
Het is al erg genoeg dat je je eigen dochter haar verdriet gewoon niet WILT zien.
Weet je? Je bent het niet waard,
jij zou degene moeten zijn die mij pijn bespaart.
& niet andersom.