en wat ons vormt (2)
naar huis waar in de winterkoude
het asfalt mij de huid verscheurde
wou ‘k nooit terug; en nu ‘t gebeurde
ken ik, niet te geloven, nog steeds
die oude angst voor harde woorden,
flessen die achter mij in rode afscheidsvloek
tegen de muren knallen; en buiten
hoor ‘k weer honden blaffen
zie in het duister rijen tanden blinken
en net als toen vertroebelen tranen ’t zicht
wordt er geknikt met valse vrome groet
hun hypocriet geloven
voorgoed sla ik die deur nu dicht.
sunset 13-03-2011
Reacties op dit gedicht
| trucker klaas: | Zondag, maart 13, 2011 09:04 |
| zolang het vormen de onzin weet te herkennen is er hoop op verbetering anders blijf je gevangen in de onzinnigheid :( overdenkbaar schrijven ,klaas |
|
| windwhisper: | Zondag, maart 13, 2011 07:37 |
| poezie die indruk maakt en boeit lieve groet Cobie Goede morgen Sunset Ingo Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||