Vriendschap na het leven
VRIENDSCHAP NA HET LEVEN
of ik droefheid ken, vraag je
het venijnig stil ontwakend geheim dat
eens ontkleed van mensendomheid
zijn zachte handen om mijn hals vleit?
ik ken haar innig, ja, van lang geleden
toen ik geboren, op de aardkloot uitgekotst
geen adem kreeg en in verdoemenis bloedde
tot de verkrampte ik die hier voor je wankelt
dat ik bang ben, voor het kwaad, de haat
vertel ik je beter niet, of later misschien eens
je kent mijn wereld toch niet, het vervallen rijk
enkel in dat elders ben ik alleen, voor altijd
de dood, echter, waarover jij liever zwijgt
heb ik nog maar enkele keren gesproken, gevoeld
maar mijn welkom zal groots zijn, heeft zij beloofd
en heb ik geloofd: vriendschap na het leven
Reacties op dit gedicht
| eva-appelsientje: | Vrijdag, maart 18, 2011 09:17 |
| wel droevig dat jou thema''s veelal, dood betreft. je schrijft mooi met veel passie. duimpje omhoog. |
|
| spring-in-het-veld: | Woensdag, maart 16, 2011 08:47 |
| ja, dit is heel anders als de mijne, je zet een naargeestige sfeer neer zonder te overdrijven, dat zou mij echt niet lukken, dan werd het horror-achtig en over the top, ik vind dit knap gedaan hoor, graag gelezen.. sihv |
|
| Innerchild: | Dinsdag, maart 15, 2011 16:53 |
| Gelezen ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||