Ik leef in mijn eigen wereldje van leed,
ik zweef tussen fantasie en realiteit,
en ik blijf verderzweven,
zodat ik alles even vergeet.

Hopend dat ik al mijn problemen kan achterlaten,
dat ik eindelijk verder kan gaan,
en kan beginnen aan een gelukkig leven,
maar...mijn enige houvast is hoop en mijn maten,...

En toch stoot ik ze af en zweef van hen weg,
zodat ik er alleen voorsta,
dat was niet wat ik wou bereiken,
ik creeer mijn eigen ondergang,pech?!...

Ik zweef verder naar een poort,
waarachter mijn toekomst ligt,
ik zie een flits van geluk maar word bang,
door mijn leven dat tot het verleden behoort.

Ik ontwijk wat goed voor me is,
en lig in tweestrijd met mezelf,
me afvragend waarom ik leef,
en ik besef dat ik door dat gepieker zoveel mis.

Ik kijk terug achterom,
en zie de poort van het verleden,
die me het geluk belet in de toekomst,
ik vraag mezelf af waarom het leven zo moeilijk is, waarom....

Ik dwing mezelf terug naar de poort van de toekomst te zweven,
maar durf ze nog niet te openen,
omdat ik voel dat ik er nog niet klaar voor ben,
en ik blijf hopen op een gelukkig en liefdevol leven!!!

***Queen of Darkness*** / ***Icequeen666*** / Cyn.