Amsterdammed
ik tel het kopergroen op daken
roest op de luiken, de verse gips;
van ‘t water draagt een wind
je naar de wallen, rolt zich een geur
die je niet vindt, houdt zich uit ‘t zicht
want enkel zo lokken de hoertjes
voorbijgangers in hun bordeel
(afkeer blijf tot ochtendlicht
achter op de dorpels)
verdwenen de statige panden
vormloos voor voorbijgangers
blijven slechts oudste bewoners
- als voer voor verdwaalde toeristen -
liggen onder de bruggen.
sunset 18-03-2011
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zaterdag, maart 19, 2011 11:18 |
| ja zo kan je kijk op Amsterdam zijn, maar gelukkig heeft de stad ook nog heel wat te bieden wel een poetisch schrijven, dat zeker Sunset Ingo lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||