Jij went.
Maar na zoveel nachten, een droom teveel wellicht
lig ik met mijn ogen dicht aan jou te wennen;
fantaseer je bij mij en ruik de geur
die ik niet herkennen kan, 't is nieuw.
Maar zo bekend, net als jouw vormen
die vormloos worden in mijn handen -
en altijd terug naar hoe het begon,
zoals altijd en nooit tevoren.
Maar zo verdwaald in jou, ik, een ons,
voelt het zich geborgen, dat kleine kloppen
van - er was eens - er was geen - er was.
Zo heet het onbeschrijflijk, net als jij.
Reacties op dit gedicht
| vrouwe onbehagen: | Donderdag, maart 24, 2011 09:40 |
| Ingenieus en mooi tegelijk. | |
| nana: | Woensdag, maart 23, 2011 21:18 |
| zucht...wat mooi! | |
| Appelmoes: | Woensdag, maart 23, 2011 14:12 |
| erg mooi geschreven ken het gevoel, zit er midden in :) | |
| Appelmoes: | Woensdag, maart 23, 2011 14:12 |
| erg mooi geschreven ken het gevoel, zit er midden in :) | |
| rotmucho: | Woensdag, maart 23, 2011 11:50 |
| gij, poeet! wennen doet het nooit:) |
|
| - Suus -: | Woensdag, maart 23, 2011 10:33 |
| Ja, mooi. -ik zou willen dat ik hier in hele kleine lettertjes neer kon zetten dat die 2x altijd onder elkaar me wel een beetje stoort.- |
|
| milamber: | Woensdag, maart 23, 2011 10:28 |
| mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||