De velden.
Kniel voor mij
in het lage vlakke water
groen en brak van taai bestaan
daar trek je overleven uit de grond
en over leven ben je zeker
dat is hand en werk
en mond
Buig voor mij
met oude bruine huid
berimpeld van het eerlijk lachen
het vergaan van lijden steeds gevierd
en je bent nu al zo ver gegaan
van geboren en gevallen
en steeds weer opgestaan
Verhaal voor mij
met de oude zon als vriend
het wiel van alles op de rug gedraaid
over vaders, dochters, zonen, geliefd, geleefd en dood
en ik pluk de witte korrels van je schoot
hard en rauw zoals ze je ontglippen
heb je in de armoe meer geschonken
dan ik ooit eten zal
in nood.
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Woensdag, april 13, 2011 22:19 |
| hier nog een reactie onder weer een mooi gedicht... je schudt ze zo uit je mouw of niet? gr. G |
|
| mima: | Zondag, april 10, 2011 11:00 |
| waar blijven de reacties onder mooie gedichten? mijn complimenten! mima |
|
| Quando: | Woensdag, maart 23, 2011 20:11 |
| die in nood had ik er achteraan geplakt, maar heerlijk dit. | |
| rotmucho: | Woensdag, maart 23, 2011 13:46 |
| dit leest zeer goed |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||