van geboorte tot dood
bijna eindeloos lijkt ruimte
tussen ons en de horizon
een zwaaien over het hoofd
kent zijn plaats als geroep
of beter nog als net gedacht denken
over poëtische woorden:
wij spreken zwijgen leggen
ons als sneeuw op de daken rollen
als kiezel door rimpels van tijd
lopen met tegenwind
over bergen door dalen
altijd verder met groet en gebed.
sunset 28-03-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||