lachen het beste medicijn
lachen het beste medicijn
als ik het even niet zie zitten of
als ik weer even inwendig wil lachen
dan denk ik aan de vrolijke momenten
in het leven waarop ik onbedaarlijk in lachen
uitbarstte en er niet meer mee kon stoppen
ik denk dan terug aan de tijd
dat alles nog niet zo verzakelijkt was
werkte op een groot verzekeringskantoor
in een zogenaamd kantoorlandschap
het voordeel was dat je het geheel kon overzien
en het nadeel natuurlijk dat je overal
van mee kon genieten..
dit al of niet tussen aanhalingstekens
door kleine misverstanden of versprekingen
of grappige gezichtsuitdrukkingen ontstond
tussen bepaalde mensen..waaronder ik...
grote hilariteit en werd er in plaats van
zeer serieus met je dagtaak bezig te zijn...
wat natuurlijk de bedoeling was...
je kreeg er tenslotte je loon mee......
uitbundig gelachen en het soms uitgebruld
tot tranen toe tot je niet meer kon stoppen
omdat het niet mocht kreeg je van die
rare uitbarstingen dat was natuurlijk tegen
het zere been van de leiding
de strebers, die met afkeurende blik en
uitgestreken gezicht naar ons zaten te loeren
dus zaten we ineengekrompen hikkend over
ons bureau gebogen met hoogrode konen
rare onderdrukte kreten slakend en naar
tissues grijpend om onze opgekropte
toestanden... wat die ook mochten zijn.....
vrij te laten
dus huilen van het lachen... dat samen met
een toentertijd jong meisje en een jonge knul
die nog niet zo lang bij ons werkzaam waren
ik was circa 10 jaar ouder
hij begreep veel dingen verkeerd
door zijn jonkheid en naïeviteit
had van sommige zaken nog nooit gehoord.
drie naïevelingen bij elkaar...
een mooie combinatie... maar niet voor een
instelling waar alleen maar het geld telde
we konden van "ellende" soms de telefoon niet
meer opnemen... dat veroorzaakte ook
verstoorde blikken van sommige collega's
anderen zaten glimlachend mee te genieten
en namen het even van ons over
soms gebeurde het tijdens een telefoongesprek
dat was natuurlijk helemaal uit den boze
ja als ik eraan terug denk
dan moet ik weer lachen
met het meisje, inmiddels moeder van
twee kinderen heb ik nog steeds contact...
twee maal per jaar ongeveer spreken we af
om onze wederwaardigheden uit te wisselen
en herinneringen op te halen
het gaat dan van.. werkt die en die er nog
en hoe heette die ook alweer en heb je nog
wat van die gehoord ?
zij werkt er nog steeds maar heeft af en toe
wel moeite met het harde beleid
er valt niet zo veel meer te lachen.. helaas
haar leven is ook niet over rozen gegaan
kanker, heupoperatie,
vader aan kanker verloren
maar die momenten van toen kunnen
ze ons gelukkig nooit meer afnemen
volgende week zie ik haar weer
ik verheug me er nu al op
ik zet alvast een doosje tissues klaar
voor het geval dat....
3 april 2011
wervelende regenboog
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Zondag, april 03, 2011 18:18 |
| maar mooi om zo deze herinneringen te lezen, en je ziet degene weer terug, door alle moeilijke en mooie momenten heen |
|
| Quicksilver: | Zondag, april 03, 2011 18:16 |
| een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, hier moest ik aan denken toen ik dit gedicht las. heel mooi liefs,dicky |
|
| youkie: | Zondag, april 03, 2011 14:00 |
| wat een heerlijke tijd heb je daar meegemaakt en dus volgende week herinneringen op halen zal plezant worden liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wervelende regenboog |  
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2011 | ||
| Thema's: | ||