Vroeger

Gisteren vertelde ik mijn zoon over het verzet.
Over zijn opa, mijn vader, en al die verhalen
die hij zo goed kon vertellen aan mijn bed.
Natuurlijk die met een goede afloop
’t was tenslotte voor het slapen gaan.
Verschillende malen keek hij recht in de loop
van een geweer, 2 mannen tegen over elkaar, de ander liet hem staan
Wat zou die man toen hebben gedacht?
Een andere keer moet hij echt vluchten door het water
langs en door het riet, in een donkere nacht.
Een stukje riet als pijpje om te kunnen ademen, hoor je dan later.
Onbekende mensen wonend in een huisje aan de vaart,
hoorde een vreemd geluid en de man ging voorzichtig kijken.
Zag een ‘goeie’ Eén van ‘ons’ door ’t water, totaal van de kaart,
hoort schoten, lawaai, overal soldaten die zoeken alles bekijken.
De man vist mijn vader uit het water, verschaft hem onderdak.
Stilte, muis- en muisstil hield men zich, op alles werd gelet.
De soldaten zijn voorbij, zoeken verder, behalve onder dit afdak.
Dankzij deze mensen, die zich inzetten voor het verzet,
kon mijn vader nog jaren lang verder leven.
Twee minuten stilte, daar heb je nog veel te weinig mee gegeven!

4 mei 2002