Huiver - Fluister
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
mijn borst zwelt op puur van kwaadheid
terwijl ik denk aan de vervlogen strijd
hoe sterk de dagen waren die ik liep
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik schreeuw in ongehoorde schreeuwen
alle onheil uit de eeuwen
uit mijn hart de wereld in
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik krab mezelf, een wond gaat open
een gapend gat waaruit herinneringen lopen
het bloed is slechts van later belang
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
een schrijnend verlangen naar het wezen
dat ik was, om het te lezen
om te snappen waarom ik zo deed
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik haat mezelf, ik haat mijn woede
de onmacht die mijn spieren voedde
ik slaak mijn schreeuw en stort ter aarde
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
alleen lig ik daar boos te voelen
in alle woorden die ik zal bedoelen
als ik dat ene woord nu zeg
mijn borst zwelt op puur van kwaadheid
terwijl ik denk aan de vervlogen strijd
hoe sterk de dagen waren die ik liep
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik schreeuw in ongehoorde schreeuwen
alle onheil uit de eeuwen
uit mijn hart de wereld in
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik krab mezelf, een wond gaat open
een gapend gat waaruit herinneringen lopen
het bloed is slechts van later belang
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
een schrijnend verlangen naar het wezen
dat ik was, om het te lezen
om te snappen waarom ik zo deed
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
ik haat mezelf, ik haat mijn woede
de onmacht die mijn spieren voedde
ik slaak mijn schreeuw en stort ter aarde
Het voelt verkeerd om nu alleen te zijn
alleen lig ik daar boos te voelen
in alle woorden die ik zal bedoelen
als ik dat ene woord nu zeg
Over dit gedicht
| Auteur: Ceridwen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2011 | ||
| Thema's: | ||