(Pos) Als zonnen sterven.
het hart van een mens woont in stenen
in een ochtend tussen stille deuren
waar de verwoede nacht nog aan de klinken kleeft
en de honger moet jagen op schuwe dromen
in mijn stad dragen de huizen hun respect
met kruimelig gezicht en witgeslagen stemmen
aan die diepe oude vuren
die reeds lang zijn opgebrand
waar ik ze hoor, valt hun as voor mij alleen
ze vouwen zich om mijn zoeken
als de eerste schemer in de duinen
slepen mij naar de woede van een eerlijk man
en als ik dan niet verder kan, dan keer ik terug
en zie
een kind krijt wijsheden op een muur
en doodt zijn moeder met een lach
Reacties op dit gedicht
| mima: | Zondag, april 10, 2011 10:57 |
| Boeiend gedicht erg mooi verwoord mima |
|
| Li Anne: | Woensdag, april 06, 2011 15:03 |
| Op één of andere manier heb jij een lijn erin die écht op niveau is! Erg mooi ook weer! | |
| Marina van Vledder: | Woensdag, april 06, 2011 09:46 |
| Kan me indenken dat je hier tevreden over bent ja. | |
| Looortje: | Woensdag, april 06, 2011 07:36 |
Jij laat er elke week weer geen gras over groeien he. Poeh poeh mooi hoor. |
|
| wijnand.: | Woensdag, april 06, 2011 00:01 |
| sterk | |
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2011 | ||
| Thema's: | ||