Lieve mama,

Het is even geleden dat ik je schreef,
ik realiseer me elke dag meer dat ik leef.

Zonder jou te vertellen wat ik meemaak, wat ik voel,
zonder jou te zien en uit te leggen wat ik bedoel.

Jij kent me als geen ander en een knikje was soms al genoeg,
er is geen dag voorbij gegaan dat ik je belde en jouw mening vroeg.

Maar mama het gaat goed met mij,
doordat ik een fijne man heb aan mijn zij.
En omdat ik een eigen hondje heb, het is echt gebeurd,
je weet het hier heb ik zo vaak om gezeurd.
Ik heb een vol leven met vriendinnen en vrienden ver en dichtbij,
maar dat geeft niet ze geven om mij.

Een baan waar jij trots op bent,
gewoon omdat ik daarin ben zoals jij me kent.

Tuurlijk zijn er die momenten dat ik je aan wil kijken,
en zonder woorden zacht over je hand wil strijken.

Ik weet dat je wilt dat ik alles uit mijn leven haal,
ik probeer te beseffen wat belangrijk is en beleef mijn verhaal.

Zodat jij maar ook papa trots zijn op hun oudste kind,
ik doe mijn best, soms realiseer ik me weer hoe zwaar ik het zonder jullie vind.

Ik probeer de tranen te vervangen met een lach,
en dat ik jullie "bijtjes" als mijn papa en mama zo gelukkig zag.

Liefs je dochter