En niemand die mij ziet staren!
Ik zag ze weg stromen..
En nu nog, hoor ik ze steeds weg vallen,
sijpelend langs mijn wang,
Nu zal ik er nog langzaam mee weg dromen,
Maar mijn handen hou ik vast,
aan mijn last en dwang.
Dit is het begin van mijn weg naar het einde!
Maar ja...
Ook jij kent mij,
en weet dat ook allang!
Ik zie ze weg stromen..
In elke dag die ik beleef..
En ookal staar ik dwars door mijn verdriet,
Ook ik zie ergens wel,
dat ik in deze pijn mijn leven leef.
Maar versuft en gebroken,
bedwelmt en door mezelf gedrogeerd,
Verloren in mijn hart,
maar mischien toch de consequenties van mijn keuzen.
Maar toch ...,
ergens voelt het als het lot,
Het voelt en lijkt alsof t zo had moeten zijn.
Alsof t leven de vriend is ..,
de vriend van al mijn pijn.
Maar toch zag ik ze net nog weg stromen.
Met mijn drogen ogen..,
maar mijn hart die nog steeds lekt.
Waar is de drugs?
De drugs van mijn dromen!
In mijn dromen,
daar waar niemand me meer nog wekt.
Ik slaap door het begin van het einde!
En niemand die mij ziet staren!
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: WatchingMe! |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 april 2011 | ||
| Thema's: | ||