Onverstaanbaar
daar staan we dan
terwijl we naar elkaar kijken
drijven we uiteen
je wilt roepen, je wilt schreeuwen
maar ik hoor je niet meer
je mooie gezicht wordt onherkenbaar
je bent te ver weg
en terwijl we langzaam voor elkaar vervreemden
sterft er iets in ons hart
machteloos...
alleen de vogels zingen hun lied steeds weer hetzelfde
~
Reacties op dit gedicht
| milamber: | Zaterdag, april 09, 2011 20:47 |
| sterk | |
| ela: | Zaterdag, april 09, 2011 14:14 |
| Het iz niet de afstand die vervreemd, maar het vlakke van de foto. ela |
|
| windwhisper: | Zaterdag, april 09, 2011 12:28 |
| ik moet even slikken, lieve groet en sterkte wat een voelbare emotie lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: benjamin | ||
| Gepubliceerd op: 09 april 2011 | ||
| Thema's: | ||