Wij..
Wij waren samen een.
Een mooi stel zoals vele zeiden.
Of zoals mijn oom zei: Hou hem maar goed vast, het is een goeie jongen.
En ik hield je zo goed mogelijk vast. Zo vast als dat het maar mogelijk was.
Ook al was het nog maar pas.

Ik gaf alles wat ik in me had,
mijn vertrouwen, mijn tranen, mijn liefde, mijn hart, en mijn blijdschap
en ik was het nog lang niet zat.
Want lieve schat..

Je was zoveel voor mij,
Want samen met jou aan mij zij
kon ik alles aan, want jij was der altijd
En als het tegenzat dan was het: Komt wel goed meid.

Maar toen kwam het onverwachte.
Zomaar opeens,
en geen woorden meer die het konden verzachten.

Want hoe lief je mij ook vond,
En hoeveel pijn het zou gaan doen,
je vertelde het toch.

Je wist niet zeker of je er al toe was.
En je besluit stond al zo vast,
dat mijn gevoelens er niks meer aan konden veranderen.

Deden ze dat maar...
Want ik mis je!