Het leven als een rozenstruik
Wij zijn allemaal rozen die moeten bloeien
De uitdagingen zijn de doorns van de anderen
deze moeten overwonnen worden
om te kunnen groeien
Maar ik lijk dit niet te kunnen
De doorns rond mij zijn te scherp
Ik lijk alleen in de weg te staan
van anderen die de mooiste rozen zullen worden
of ze merken merken me niet eens op
De grond waaruit we moeten bloeien is als een doolhof
Ik kan mijn pad niet vinden, het licht
Elke keer als ik ontwaak
word ik weer wakker in mijn eigen schaduwen
Ik zit gevangen in de leegte van het leven
Verlangend naar het verdorren voor dat ik gegroeid ben
Want gelukkig zijn is niet voor mij bestemd
Ik hou de mensen waar ik om geef alleen maar terug
Laat me gaan, laat me vrij, laat me rusten
Voor eeuwig
Wees gelukkig