koud om het hart
van op ’t balkon hoor je het groeien van
het gras en ook de bronzen klokkenslag
om zes nog steeds de sporen op het lijf
van nacht op schouders een te zware last
die snel en vast de keel omknelt
met stenen in je jas en alle andere
dingen die jij betast en in je opneemt
tot zij je bijna vatten, te veel zijn om te dragen
sla je een deken om je heen
plots heb je ’t koud om ‘t hart.
sunset 27-04-2011
Reacties op dit gedicht
| Lavender*: | Donderdag, april 28, 2011 13:26 |
| Wow, mooi geschreven! De dagelijkse sleur, de haast, de muur die je onbewust om je heen bouwt door alles wat je oppikt. Liefs |
|
| Dwaallicht66: | Woensdag, april 27, 2011 22:56 |
| Beklijvend schrijven - graag gelezen! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2011 | ||
| Thema's: | ||