9 maanden terug dat ene e-mail-bericht
bij het lezen ervan brengt dat weer een glimlach op m’n gezicht

wat hebben we in de tussentijd mooie en moeilijke momenten gekend
zo dicht naar elkaar toe gegroeid en zo vaak ver van elkaar weggerend

Silversandt, Rosarium, Wildschut en Amsterdamse Bos
Wat brengt dat iedere keer weer opnieuw vele gevoelens bij me los

Allemaal plaatsen waar ik even dat pure geluk ik je ogen zag,
Herinneringen waarvan ik hoop dat ik je ze ooit (volgend leven) nog eens geven mag

iedere keer zeggen we opnieuw: “We gaan onze eigen weg, we laten elkaar vrij”
maar in mijn gedachten, bij alles wat ik doe, achtervolgt je schaduw mij

volgens de omgeving zijn we beide veranderd tot een ander persoon
zijn wíj dan echt gek (geworden) en is de rest van de wereld gewoon?

Blijven wij op zoek naar de uitweg die zij reeds hebben gevonden
Of geldt bij hen het gezegde: de tijd heelt alle wonden?

Zou nog zo graag zo vele dingen tegen je willen zeggen
Je het waarom van mijn sterke gevoel en houden van aan je uit willen leggen

Echt, je weet niet hoe speciaal en belangrijk je voor me bent
En ik, wat de toekomst ook brengt, o zo gelukkig ben dat ik je heb gekend

Blijft me dierbaar voor altijd