Zicht.
Zicht.
Waar eigen visie
beeld beperkend
de weidsheid uitsluit die er is
schampt waarheid
in haar zoekend wonen
haar kern en raakt tot ergernis.
Liefde verkoelt
in eigen liefde
ontneemt de ruimte die zij claimt
wringt ongewild zich
tot beklagen
en raakt van wat zij wil vervreemd.
Zicht krijgt eerst einder
in dat gezichtsveld
waar de ander zich gedragen weet
meedeinend op
liefelijke golven
ware gemeenschap zo dat heet.
th.
Waar eigen visie
beeld beperkend
de weidsheid uitsluit die er is
schampt waarheid
in haar zoekend wonen
haar kern en raakt tot ergernis.
Liefde verkoelt
in eigen liefde
ontneemt de ruimte die zij claimt
wringt ongewild zich
tot beklagen
en raakt van wat zij wil vervreemd.
Zicht krijgt eerst einder
in dat gezichtsveld
waar de ander zich gedragen weet
meedeinend op
liefelijke golven
ware gemeenschap zo dat heet.
th.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2011 | ||
| Thema's: | ||