wij lieven ons
op stelten wandelen wij
door luie middaguren
bemerken slechts enkele details
– elpenbeenkleurige panty’s
en verfvlekken over een portaal
of leed dat al uitgedroogd is; ik herinner me:
ooit kraakten mijn tranen als oud parket
voor de etalages flaneren wandelaars
trekken blauwe strepen door glazen illusies
ongewone beelden van ’t onbewogene
wij daarentegen bewegen, vol geest en ziel
met opgeheven hoofd en fier gaan wij verder
tot ‘k in jouw zinnen steken blijf
verstar als de wijzer van een wandklok
wanneer hij vermoedt dat toekomst dichtbij is;
ik stijg af, zet de stelten tegen de muur
in plaats van de vele woorden
en onderteken mijn delirium
met inkt van ’t bloedrode mens-zijn.
sunset 29-04-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2011 | ||
| Thema's: | ||