Achterhuis
Westertorenklok
toe sla nu even niet
door de verscheurde stad
luister toch en fluister
dicht gespijkerd bonzend hart
in doodsangst strak gesloten daken
muren en plafonds
ademtochten wasemen
langs geblindeerde ramen
schaduwen passeren
kapot getrapte deuren
er schrijft een meisje
met gesloten ogen:
dat haar dagboek lief is
blaast zichzelf denkbeeldig
vluchtig zwevend van de prille hand
door een kier naar buiten
er staan lange rijen mensen
voor het achterhuis
een vinger wijst naar blauwe lucht:
er zweeft een veertje.
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Dinsdag, mei 03, 2011 23:49 |
| ''ademtochten wasemen''...mooi teder einde... | |
| dicht: | Dinsdag, mei 03, 2011 20:44 |
| mooi gedicht, laurens gedachten aan papier vertrouwt houdt mensen in beweging:) |
|
| Oorlam: | Dinsdag, mei 03, 2011 13:35 |
| sterk verwoord ik had altijd wat tegen die lange rijen mensen, maar ik ben er een paar jaar terug geweest..ik had er geen spijt van |
|
| teun hoek: | Dinsdag, mei 03, 2011 12:21 |
| Fijn en gevoelig verwoordt. Gedenkdagen om bij stil te staan. h gr. Teun |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laurens Windig | 
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||