Ik wil huilen, maar er gebeurt niks.
Niet omdat het mij niks kan schelen dat je kanker hebt, maar omdat ik weet dat ik nooit meer kan stoppen.
We zijn zo positief allemaal en toch ben ik zo bang.
Bang om jou te verliezen en om mama te zien huilen.
Eerste chemo gehad en gelukkig slaap je nu lekker en droom je over de tijd dat het weer goed met je gaat.

Je wilt je twee aankomende kleinkinderen zien opgroeien, maar ze moeten eerst nog geboren worden.
En ze willen heel graag hun opa leren kennen en lekker samen praten over de regen en de zon, hoe werkt dat nou..?

Ik wil je knuffelen en zeggen dat ik van jou houd, maar als ik dat doe ga ik huilen.
Huilen is niet erg, maar ik wil jou geen pijn doen.

Oma die al 5 jaar aan dementie lijdt en zo sterk is en over alle longontstekingen heen komt, jij haar zoon bent dubbel zo sterk.
Ik bid voor je, terwijl ik niet geloof in god, maar ik geloof in onze kracht om jou weer te helen.

Wij zijn niet klein te krijgen en helpen jou in het proces, om de kanker te laten verdwijnen.