wee die vergeten
spoorlijnen vanuit eindeloze vertes
ijken de tijd op ‘t lijf van de aarde
in dit gemeenschappelijk herinneren
van dat ene, aardzware doel
de Endlösung, altijd nog ver verwijdert
toen, in ‘t land onder het haken-
(geen) kruis aan brandgangen geen ster
bij ’t uitruimen van stervenden uit wagons
zoals ander naamloos ballast
voor het laatste KZ, half levend nog
naar het sorteren tussen losperrons
toch reeds verdoemd, nu of later
namen tot nummers en rook
over schedelbergen en overlevenden
voor eeuwig getekend.
sunset 04-05-2011
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, mei 04, 2011 12:24 |
En ''t moet natuurlijk ''...verwijderD'' zijn in de tweede strofe; sorry. |
|
| Machomai: | Woensdag, mei 04, 2011 09:51 |
| Ja daar zeg je zoal iets, gans mijn leven is al een oorlog:( | |
| juffie: | Woensdag, mei 04, 2011 09:42 |
| Lopend door Westerbork overviel me een soort rust, naast datzelfde zware gevoel, heel apart. Dit spreekt helemaal uit wat dat inhoudt. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||