de laatste twee maand
loopt alles in het honderd
het is alsof het ongeluk zijn weg baant
of de duivel ons bewondert

eerst bezocht ik zelf even het ziekenhuis voor een week
daarna was het mijn oma die bijna aan een beroerte bezweek
nu is een ander familielid uit vrije wil heengegaan...
toch blijft de onrust, het verdriet hier verder bestaan.

Blijkbaar mag het niet goed gaan
mag ik mijn eigen weg niet beslaan.
Ik doe zo hard mijn best,
voor school, thuis, vrienden en al de rest.

Toch wordt het leven op zijn kop gezet
en verlang ik alleen nog maar naar mijn bed
soms wordt het mij te veel
en dan schiet mijn pretparkwagentje van de rail

het is een moeilijke tijd
en het lijkt steeds moeilijker te worden
het emotionele is iets dat ik mijd
om me daarna in tranen uit te storten