(PoS) Ontrimpeld
Het was de baksteen van mijn maag
die in herhaling bleef vallen als water,
ik wilde een plons met meters rimpeling
zie liever niet hoe helder vloeibaar is.
Je voelt als de zondag die ik nooit heb gehad
de rust van liggen aan de bloemrijkste beek,
eindeloos turen in het oog van je water
maar ik ben hier niet om bij jou te blijven.
Want zodra stromen ongegolfd varen
begin ik de stortvloed van spraakwaterval
kan niets ontwijken, naast het onreine kijken
ikzelf ben de oorzaak van vertroebeld zicht.
Zodra mijn hart klaar is met praten
kom ik dichter als in déjà vu
ik schrik wakker naast de deur.
Het is tijd om te gaan. Nu.
Over dit gedicht
| Auteur: Looortje |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||