achter mijn rug
Achter mijn rug.
Ik zat op een zonnig terras,
Het wordt een poëtisch gedicht,
Zat ook zij, wist niet wie het was
Met steelse blik op mij gericht.
Ik kleurde, wil`t niet verhelen.
Om`t drinkgenot te verhogen
Wilden we één tafel delen
Oh, we waren opgetogen.
Het ging toen snel als een orkaan
Zouden bij het eerste treffen,
Het kwam van beiden zeer spontaan
Op ons geluk het glas heffen.
Zij werd voor mij een warme föhn
Die ook voor altijd bij mij bleef
En, ik acht`r mijn ruggesteun,
Met wie ik zeer gelukkig leef.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||