Dagen lengen zich, wijl gekleurt door jouw afwezigheid
maar ik herinner me je nogsteeds
alles, toen, kwam plotseling, verblindde me, want tegelijkertijd
voelde ik me schuldig dat ik niet kon ontwaken toen je bij me wilde zijn
dat ik niemand kon verstaan, terwijl het belangrijk was wat iedereen zei
Ik weet niet wat ik vergeten ben, als ik dat ooit al wel heb gedaan
een bloesem moet voor altijd zijn gestorven
ik weet niet wat jij zou doen als je in mijn schoenen zou staan
en kan niet meer voor woorden, warmte, bij je komen
Alles word ontelbaar, zoveel dat het me verstikt
het was zo onvoorstelbaar, maar toch is het nu zo dat dit
de waarheid is geworden, daarmee aan de tijd een eind
de tijd dat ik met jou samen kon zijn
Nu ben je alleen nog maar in mijn herinnering
die al even gelogen lijkt, het bewijs is er niet
wat was tussen ons toch die binding
die door de dood ontbonden is,
verdriet
en mijn eeuwig zoeken dat doelloos is, ik weet het wel
maar ik kan niet verbergen dat je nogsteeds een deel van me bent.