Alleen

Had ik maar mijn hart gevolgd
de liefde omarmt,
de blik in zijn ogen ontvangen
en mij zelf niet belogen.

Zuivere lucht wilde ik hebben
geen verstikkende woorden.
Niet moeten,
maar mogen.

Had schrik, om in een sleur te geraken,
om geen nieuwe dingen meer toe te laten.
Ik snakte naar warmte
maar ik verwachte een koude douche.

Ik verwachte zachtheid
in plaats van een hard stenen omhulsel.
Ik wou een glimlach toveren
geen tranen moeten slikken.

Ik wilde me vleien in armen die me begrepen
harde klappen zou ik kunnen krijgen.
Een warm nest wou ik
geen onevenwichtig huis.

De onzekerheid stond bovenaan de lijst
zeer afgeprijsd.
Het was somber in mijn hoofd
ik had het aan mijzelf beloofd.

Iemand vinden die bij mij past
dat hij diegene zou zijn
die ik de hoogte zou inprijzen
geen op mijn schouders rustende last.

Had ik het maar geweten
hoe lief hij eigenlijk was.
Nu ben ik hem kwijt
een vuurzee van spijt.

Mijn eigen ik wilde ik bewaren
had teveel bezwaren.
Ik heb nu de tol betaald
in het alleen zijn vertaald.

Claire Vanfleteren