lenteonweer
mijn blikken beroeren het droeve van 't lijden
van rozen die breken in zwiepende wind
aan horizon toornen zich wolken die schreiden
als reuzen in eindtijd; stil weent een kind
wild veegt een regen en hagelt op straten
omarmt en wurgt de natuur met geweld
parken en lanen nu leeg en verlaten
reeds zie je de eerste bomen geveld
de hemel spuwt vuur, een kraaienvlucht trekt
als diepzwarte as naar waar het gebrand
en laatste gedachte aan redding genekt
voor altijd verloren, tot het duister verband.
sunset 27-05-2011
Reacties op dit gedicht
| slaaf Jacob: | Zaterdag, mei 28, 2011 00:22 |
| Mooi gedicht soms is iets voorgoed kwijt :( Gelukkig kan uit de as ook nog iets moois komen. Groetjes en geluk. |
|
| youkie: | Vrijdag, mei 27, 2011 08:20 |
| goede morgen ik vind het zo erg voor de dieren mooi geschreven fijne dag liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||