vergeten wie ik ben
onder het vergrootglas van momenten
herkennen we wat er gebeurt:
in een breed landschap van de lente
jagen gedachten zich tot niemand meer
iets zegt; gevederde kelen blijven
voor altijd een raadsel
door de lucht aan de haak van de zomer
spartelt een zwaluwstaart
draag ik de rugzak van iemand anders
dromend door de stad;
ik vergeet wie ik ben
nog eenmaal sta ik aan het venster
uitkijkend over een oude wereld
zie om de tinnen stoppelgras
de stilte van een gemaaid veld
na deze regen is de taal
- als hij al ooit de mijne was -
voor altijd door de wind verstrooid.
sunset 30-05-2011
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, juni 20, 2015 22:46 |
september, Dank je wel voor je lezen en reageren en geniet van een heel fijne zaterdagavond. Lieve genegen groet, |
|
| september: | Vrijdag, juni 19, 2015 21:57 |
| Een ouder gedicht van jou maar heel prachtig om te lezen. Klasse. Een fijn weekend gewenst. | |
| slaaf Jacob: | Maandag, mei 30, 2011 08:45 |
| Je eigen terug vinden is droevig en mooi graag gelezen. Groetjes en geluk. | |
| Li Anne: | Maandag, mei 30, 2011 08:40 |
| Je moet er wel even bij nadenken vind ik, maar wel mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||